Powrót do pracy bywa niełatwy, szczególnie w przypadku nauczycieli, którzy mają możliwość zapomnieć latem o tym, co będzie czekało na nich w nowym roku szkolnym. Ten tekst jednak odnosi się do wszystkich tych, którzy nie wiedzą, kiedy powiedzieć sobie dość, co czasem nie jest wcale takim złym pomysłem.
Czy będzie to zatem tekst depresyjny? Czemu masz powiedzieć sobie dość? Nic z tych rzeczy! Wywodzę się z rodziny, w której do pracy chodzi się do ostatka sił, nie ważne czy katar, czy kaszel, czy samopoczucie do kitu. Jak to się mówi czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci. Muszę przyznać, że coś w tym powiedzeniu faktycznie jest, a przynajmniej w moim przypadku ma ono doskonałe zastosowanie.
Odkąd zaczęłam pracę w szkołach państwowych, co miało miejsce sześć lat temu, na zwolnieniu lekarskim byłam dwa razy, o przepraszam … bilans się nieco zmienił, ponieważ teraz mój organizm również odmówił posłuszeństwa. Czy to znaczy, że jestem niezniszczalna? A może jestem człowiekiem z przysłowiowej stali? Żałuję, ale niestety nie. Zostałam wychowana tak, że odczuwam poczucie winy, kiedy mam opuścić pracę z powodu choroby. Bywało już wiele razy tak, że kaszel czy katar leczyłam przez trzy tygodnie, a mając gorączkę wieczorem i rano wstając zazwyczaj bez niej, decydowałam się na to, aby jednak pójść do pracy. Przeżyłam również zaburzenia wizji, kiedy światło w klasie wydawało mi się fioletowe, a dzieciaki widziałam tak, jakbym znajdowała się pod wodą. Co przecież jest niemądre, bo przechodzenie grypy lub przeziębienia może mieć opłakane skutki. Niestety, dopóki nas coś na dobre nie dotknie, liczymy na tak zwany łut szczęścia i to, że nas dany problem nie będzie dotyczył. Tak jak już wspomniałam na zwolnieniu lekarskim byłam do tej pory dwa razy czyli mając gorączkę w pracy zdecydowałam, że to może już czas, żeby o siebie zadbać, no i przy ospie, której nie mogłam już zignorować. W zeszłym tygodniu zaczął mi powoli szwankować głos, co jest poniekąd skutkiem niemądrej reformy szkolnictwa. Do szkół ponadgimnazjalnych zostały przyjęte masowe ilość absolwentów zarówno po szkole podstawowej, jak i gimnazjalnej. Klasy są przepełnione, lekcje trwają do późnych godzin popołudniowych, a po dobrnięciu do domu należy się jeszcze przygotować do pracy. Nikt nie powie mi, jak to wielu sądzi, że nauczyciele pracują 18 godzin tygodniowo, bo nie ma nic bardziej mylnego. Jest to rodzaj pracy, z której właściwie się nie wychodzi. Ponieważ początek roku szkolnego jest zazwyczaj dość intensywny, niestety często zdarzyło mi się nie dospać, a o odpoczynku po pracy nie było zazwyczaj mowy. Mój organizm, kiedy jest przeciążony, zaczyna być podatny na wszelkiego rodzaju choroby i infekcje. Nie jestem w stanie ich pokonać, co dziwne latem, nawet kiedy zdarzy mi się zmarznąć, moje ciało jest na tyle wypoczęte i silne, że daje sobie ze wszystkim radę samodzielnie.
Jak już wspomniałam w zeszłym tygodniu zaczął mi odmawiać posłuszeństwa mój głos, który jest głównym narzędziem mojej pracy. Zaczęło się stopniowo, jednak obciążenie okazało się tak duże, że koniec końców ochrypłam na dobre. Dlatego budząc się pewnego ranka i nie mogąc wypowiedzieć ani słowa, zdecydowałam się iść do lekarza. Żeby tylko to był koniec całej historii, wstając wcześnie rano, poszłam zarejestrować się do lekarza, niestety pierwszy możliwy termin był dostępny po godzinie dziesiątej, a ja zaczynałam lekcje od rana, do tego wszystkiego mój dzień w pracy miał trwać do późnego popołudnia. Nie mając wyboru, zadzwoniłam do sekretariatu, żeby zgłosić moją niedyspozycję, której przez telefon nie dało się ukryć, bo mój głos brzmiał co najmniej jak po dobrej zakrapianej balandze. Grzecznie czekałam na godzinę wizyty u lekarza, przeżywając katusze, bo wyobrażałam sobie, że nie dostanę zwolnienia od lekarza, gdyż przecież jeszcze nie umierałam. Może jednak dałabym radę coś powiedzieć w klasie. Testowałam swój głos, wydając z siebie piskliwe dźwięki, przypominające te wydawane przez nienastrojone skrzypce. Do tego stopnia miałam przekonanie w głowie, że nie powinnam iść do lekarza, bo nie dostanę zwolnienia, że nawet nie napiłam się rano ciepłej herbaty, bo przecież herbatka sprawiłaby, że mówiłabym znowu pięknym i krystalicznym głosem. Tak więc okazało się, że o godzinie dziesiątej głos mi wcale nie wrócił i cudownie nie ozdrowiałam, wręcz przeciwnie musiałam mówić szeptem tak, aby pani doktor cokolwiek zrozumiała. W swojej małej, acz bystrej główce wykminiłam, że pewnie dostanę dwa dni zwolnienia plus weekend i od poniedziałku będzie znowu ze mnie młody bóg, zajeżdżający swój głos w pracy. Głęboko zdziwiłam się, że zwolnienie było dłuższe niż się tego spodziewałam i miało potrwać tydzień. Zostałam zdiagnozowana i okazało się, że mam zapalenie krtani. Ciepło domu, święty spokój i nienadwyrężanie głosu może sprawić prawdziwe cuda, koniec końców mogłam swobodnie mówić już na drugi dzień popołudniu. Oczywiście zaczęłam odczuwać poczucie winy, że przecież nie umieram, a mam jeszcze kilka dni posiedzieć w domu. Na szczęście tak jak już wcześniej wspomniałam, nie jestem tak całkiem bezmyślną osobą, czasem miewam momenty olśnienia, nieczęste, ale dość spektakularne. Pomyślałam sobie wtedy: „Natalia, mówisz tylko dlatego, że się oszczędzasz. W przeciwnym razie twój głos zużyłby się jeszcze bardziej, nie przymierzając jak ta nieszczęsna skarpetka na dotarcie”.
Pamiętajcie o tym, że każdego można zastąpić. Pewnego dnia zostaniecie zwolnieni lub co gorsza zejdziecie z tego padołu i w pracy szybko o was zapomną. Jeżeli myślicie inaczej, to wielu z was jest w błędzie. Nikt nie doceni waszej pracy bardziej, bo będąc chorymi zdecydowaliście się do niej przyjść. Nobla z pewnością również nie dostaniecie. Więc moje pytanie brzmi następującą: czy warto? Bez zdrowia nie ma ani pracy, ani życia, dlatego warto je szanować. Z tej okazji w głowie ciągle nucę tekst Agnieszki Chylińskiej, który chciałam zacytować w ramach podsumowania dzisiejszego tekstu:
„ Kiedy powiem sobie dość
A ja wiem, że to już niedługo
Kiedy odejść zechcę stąd
Wtedy wiem, że oczy mi nie mrugną, nie
Odejdę cicho, bo tak chcę
I ja wiem, że będę wtedy sama
Nikt nawet nie obejrzy się
I ja wiem, że będzie wtedy cicho (…)”
Do usłyszenia!
Wasza,
Passion Piece
Photos by: Photo by Yuris Alhumaydy Naomi August, Christian Fregnan, howling red, Natalia Figueredo, Gabriel on Unsplash
I keep hearing how tough it is to be a teacher these days. Many are leaving, which is sad. They should be treated better and given so much more money.
I agree with Amber! We need more teachers who love their work and are given what they do even at the monetary level!
Being a teacher is a tough choice. I guess teaching is a profession that needs someone who is passionate about teaching and handling kids.
As I was going through your post I remembered recent stats that say teachers work the least a week but have the highest rate of stress. My dad is a retd. teacher and I have seen him how stressful his life can be. But who cares? Love that you brought the issue to the world.
I admire teachers. It is a tough job but the rewards to see a child learn is worth it.
It is tough being a teacher but it is worse when you feel guilty when you are not well. When you become ill it is your body's way of telling you that you need to rest so you should listen to it.
the teaching profession is such the difficult job. but in the other hand its an art which polish the skills of students.
Self care is so important, and I'm a fan of making it a routine before your health takes a nosedive because you've put your needs aside far too often. Work/jobs come and go, but there is only one you. The workplace so rarely appreciates the sacrifices many make, and it's not worth it.
I think that as a teacher, when you have the flu you should stay home. You are not only risking your own health but the one to the children you are teaching as well. And why should you feel guilty for not going to work? It is your right as a human being to take care first of yourself and make sure you are healthy before worrying about something else.
My daughter is a teacher and it is a very hard job. She teaches first grade and I admire her for all her hard work
I have seen a lot of teachers give so much of themselves to schools. Sometimes teachers need self care days whether feeling sick or tired and it's understandable since you guys work so hard. I don't think you should feel guilty. Your body was overworked and needed time to rest. Always remember to take care of yourself and make sure you're healthy so that you can keep teaching. You've got this!
There is such a stigma around staying home when you are sick, when in reality, you are much better off taking the time off to let your body heal. No work is worth letting your health suffer. At the end of the day, it is our experiences we will remember, not how many days we did or not work.
Once upon a time I wanted to be a teacher but I didn't think that I would be strong enough to get through it. Teachers give so much and definitely don't get enough in return.
My sister is a teacher, and it is such a tough job. While I'm not a teacher, sometimes I feel it is time to go when it comes to my own job.
I am not a teacher, but I can definitely relate to the depression and fatigue!
A lot of teachers nowadays are not really that much passionate about there work anymore and it saddens me. Teacher is not easy and I hope they get appreciated more on their hard work.
Glad to hear you were able to rest and your voice came back! I went through a similar thing last year. I kept loosing my voice on an off and come to find out being stressed can bring that on.
Yes, having a job is important because it pays the bills and one must respect it; however, one must never place a job above his or her physical and mental health.
So true, we need to take care of ourselves and our body because no one else is going to. I'm guilty of going to work when I'm not feeling well to.